titolo
 
 

Remo Bracchi  propone la rivisitazione in versi della prodigiosa origine della chiesina dedicata al monaco irlandese s.Colombano e costruita verso la metà del XIV secolo molto probabilmente a quota più bassa (si presume che il sito originario sia il pianoro di Tadé, ca.2000 m s.l/m) dell'attuale. All'epoca delle "guerre di religione", per sottrarre la chiesina di s.Colombano alle distruttive scorribande dei riformati "bernes" (vedi a questo proposito anche le altre "storie" ogoline de "La Crosc" e de "Li böcia dei Tudesch"), ne venne decisa la ricostruzione  (1616) a quota più elevata (ca.2500 m s.l/m) e più sicura.

 

LA GESÌNA DE SAN COLOMBAN

  

L'èra pasà de la montagna, un dì,
   san Colombàn, `gè végl, cùi séi pè blót
   e sul terén, che ormai l'èra trughì,
   l'é nasciù stèla alpina, depertót

   I cristián, che i vivén per i paés,
   a sentìr del miràcul de qui fiór,
   i vegnìn d'an in an, quél dì, quél més,
   a far present al sant i séi dolór.

   Màma, che 'l véntru li sentìen spasìr
   de fréit, de mòrt, a dumandàr un pìn,
   perché 'nca lèr al sant al fés fiorìr
   sóta al crös de quél glèc, cùme `giardìn.

   Li vegnìn a pè blót, su per al tröit,
   e li skondén li lagrima in di strèc
   e in fónt al còr al `ge crescéa quel vöit
   che gnigùn al riéa sóra i sei brèc.

   I vegnìn de li val, in pruscisción,
   cu dàgia vérda e tòrcia pìza in man,
   a cerchèr quìli stèla sui costón,
   sé mai al na spuntés, fòrsi, quél an.

   E perché la memòria la vivés
   i' l'anima de chi che 'l sarés gnù,
   i decìden insém quì di paés
   de fàr 'na `gesa per al sant, lasù.

   La calda, vérda istà l'èra vigìna,
   cu 'l sè bèl cél, plù lùcit che 'na spada.
   I càrghen sóra un car fèr e calcìna
   e i se méten in viac' su per la strada.

Sóta la crésta, al se spalànca un prà,
   tót plén d'àqua e de sól, che l'é 'n incant.
   Ai muradór al par che 'l sia quél glià
   al post plù bèl de far la `gesa al sant.

  I deslìghen del car la menadùra,
   ognùn intórn al sciòlver al se sénta.
   Al se spànt, d'improvìs, pér li pastùra,
   un cànt iscì mai dólc, che 'l li a 'ndurménta.

   Una musica bèla, cùme mai
   su quésta tèra se la sént cumpagna.
   Sénza che i bòf i fusen gì a tacài,
   i g' àn troà, cu 'l car, su la montagna.

   Delónk i pénsen mìga, ma a la séira,
   tornà dópu 'l lorédi gió 'n paés,
   un insùmi al pruìs de l'aria néira,
   cùme un avìs del cél, per tüc l'istés.

   Al ge paréa che i fusén su a loràr,
   che i volésen skavàr al fondamént,
   ma nóma che i furnìen de immontonàr,
   tót al tornà gualìf in de 'n momént.

   Intant che in alt i guàrden incantà,
   'na stèla la se sfrìgula e la plóf
   in mìla flòk de lusc, própi sul prà
   che i s'èren, al dì prima, fermé i bòf.

   I tórnen, al dì dòpu, i muradór
   cu 'l car e tüc i fer e la calcìna.
   I tròen quel prà, che l'èra tót un fiór,
   tót al sedùm placà de stèla alpìna.

 

 
 
Valid HTML 4.01!
Created by
Grissom
Sponsored by
Ass."Amici di Oga"
Valid CSS!